Zurna çok sık zırtlar bizim topraklarda, hiç hasretlik çektirmez insana, bir bakarsınız umulmadık bir zamanda, her şey yolunda giderken, birden kendinizi zurnanın zırt dediği yerde bulmuşsunuz.
Bizim dizilerde insanın başına hep gelir bu. Tam umutlanmışken, tamam yavu fena gitmiyor bu dizi, nihayet bir dizi hakkında iyi duygular besliyorum, aman eşe dosta haber edelim, –bilhassa TV sayfası editörüne ki, birinci sayfadan duyursunlar bu kutlu haberi, Telesiyej nihayet beğendi!- derken, zurna zırtlayıverir aniden, hiç hazırlıksız yakalar biz zavallı TV kurbanlarını!
Tıpkı atv’nin yeni dizilerinden ES-ES’in ilk bölümünü izlerken olduğu gibi. (Hep atv dizileri yazıyor gibi oldum, anlaşılır mı dersiniz onlardan açıktan avantalandığım?)
Bir TV dizisinin ilk bölümü, en önemli bölümdür aslında.
Seyircinin izlediği diziyi, duygusunda, kriterlerinde, kendi kültürü içinde değerlendirerek, zihninde ilk konuşlandırması kalıcı bir durumdur çünkü. Negatif bir konuşlandırmanın etkisini silmek, belki de ancak onlarca bölüm sonra mümkün olabilir, çoğu zaman da hiç olmaz!
Oysa bizim topraklarda bu düşüncenin tersi geçerlidir; dizinin eksiği gediği tamamlanır, zaman içinde oturur gibilerinden bir düşünce yaygındır zira; TRT’nin tekel olduğu dönemden kalma, memur TV’cilerin kendilerini kamu nezdinde bir tür aklamak için kullandıkları bir ifadedir bu.
Yapısal kusurlar
Oysa bir dizinin ilk bölümünde ne ekilirse, o biçilir nihayetinde.
ES-ES de, tıpkı Aile Saadeti gibi bu kesat TV sezonunda parlayabilme potansiyeli taşıyan bir dizi gibi göründü ilk bakışta. Ama izledikçe yapısal kusurları belirmeye başladı; örneğin üçüncü sınıf Amerikan polisiye filmlerinde rastladığımız, ikinci sınıf Latin Amerika dizilerinde izlediğimiz, Türkiye’de ise hiçbir zaman şahit olmadığımız, şehir içinde güpegündüz araba yolu kesip, maskeli soygun yapma sahnesi, özenti biçim ve kurgusuyla çıkıverdi karşımıza. Ne bu yavu, bir başka diziden –eski tabirle- kasetler mi karıştı derken, aa karışmamış, bunlar bizim oyuncular hâlâ.. dedik ağzımız bir karış açık.
Bir de Eskişehir’de öğrencilerin takıldığı barda bir öpüşme sahnesi vardı ki, hayretlere seza! Ve nadide bir yapısal kusur örneği bence.
Eskişehir’deki kafelerde, barlarda öğrenciler böyle uluorta ve derin derin öpüşüyorlarsa, ülkem çok değişmiş, ben tanıyamaz olmuşum demektir!
Gelelim iyi şeylere...
ES-ES, aslında drama olarak ilgi çekici, oldukça realist bir konu içeriyor; hayatın birkaç değişik cephesi biraraya getirilmiş; bir tarafta akademya, diğer tarafta ise yeraltı dünyası ve ona hizmet eden yoksul mahalle gençliği var, dramanın aksını oluşturan.
Dizinin oyuncuları, karakterlerini oldukça iyi özümsemişler. Özellikle Uras rolündeki Ahmet Rıfat Şungar çok parlak bir oyun sergiliyor.
Mekân seçimi ve ışık kullanımı oldukça başarılı. Polislerin, araba hırsızlarını kovalama sahnesinin çekimleri de çok etkileyiciydi, bunu belirtmeyi de bir borç bilirim ayrıca.
Belli ki ES-ES’in –hem kamera önü, hem kamera arkası olarak- genç, dinamik ve heyecanlı bir kadrosu var. Dizinin kurgusu sarkmıyor hiç; bu da, seyircinin ilgisini diri tutuyor.
İzlemeye devam.
Anasayfa 
Salı Eyl. 22, 2009 8:25 pm